متی و ساکن سنگین و تاره

بعد رفتنت غم تو اتاقه
مثل کاغذایه باطله شد سردو مچاله
این دلی که یه روزی بودش بدجور دچارت
انقدر خوردم که چشامم سنگینو تاره
پرت شدم از رو ارتفاعه چشات
خاستم بکنم یه انقلاب نجات
از زندگیمم دادم یه انصراف به جا
خاطرات رفتن به انهدام یه جا
میشه بی تو یه شب خابم ببره
برگرد پیشم ببین حالم چه بده
تو خواب بیا قدم بزن با من یه ذره
با من یه ذره، با من یه ذره، با من یه ذره
از حرص قورت میدم آره بغضامو سره صب
تکراری شده بودن روزایه منو تو
له میشدم زیر حرفایه بعد تو
آره حرفایه بعد تو، حرفایه بعد تو، حرفایه بعد تو
رفتنش داشت با بَدی بازتاب
مثل دل تو سینم شدم ابدی بازداشت
چشماش بهم نسخی باز داد
با این حال خرابمم هر کسی کار داشت
هی این کارو کی یادم انداخت
اشکام دارن میبارن هر بار
زمزمه میشه تو گوشم حرفاش
چک کردم عکساشو روزی من صد بار
روزی صد بار ، روزی صدبار شدن تکرار تو گوشم حرفاش
صب شدو باز اتاقم تاریک رُل کردیم دردارو
زندگی چاقید دنیام تو جیبمه همچی خالی
نبوده هیچوقت همچی عالی
کیشو مات شدیم تو این راهایع باریک
یهو اومدیمو دیدیم آخر کاریم
جِلد شده رو صورتم غمایه فابریک